قيمت 0ريال

در تکنیک بلیچینگ دندان از غلظتهای مختلف موادی مثل هیدروژن پراکساید، کاربامید پراکساید و پربورات سدیم برای سفید کردن دندانهای وایتال و نال وایتال استفاده میشود.

ماده بلیچ می تواند روی ساختار آلی و غیرآلی کامپوزیتها تأثیر داشته باشد.

تصور می شود ظرفیت اکسید کنندگی عوامل بلیچ قادر به آسیب به اتصالات پلیمری ساختار کامپوزیت بوده و میتواند باعث مستعد شدن کامپوزیت به تغییر شیمیایی شود.

به علاوه تأثیر در فاز آلی میتواند باعث کاهش خصوصیات فیزیکی ماده مثل سختی سطحی و مقاومت سایشی شود.

سختی سطحی یکی از مهمترین خصوصیات فیزیکی مواد ترمیمی محسوب میشود که برای دوام ترمیم ها در محیط دهان ضروری است.

سختی سطحی یک ماده، میزان نسبی مقاومت آن به Indentation در مقابل یک نیروی ثابت است.

به علاوه سختی سطحی یک خصوصیت مکانیکی است که غالباً برای مشخص کردن مقاومت سایشی ماده استفاده میشود.

وقتی از مواد و تکنیکهای بلیچینگ برای سفید کردن دندانها استفاده میشود، باید به تغییرات شیمیایی و مورفولوژیک مواد ترمیمی نیز توجه شود. عواملی مانند سختی سطحی، استحکام خمشی، استحکام شکست،  روی کیفیت و دوام ترمیم ها مؤثر هستند .

سختی سطحی مرتبط با خصوصیات مکانیکی کامپوزیت های دندانی ، تجزیه آنها و استعداد آنها به تغییر رنگ میباشد.

بنابراین سختی سطحی مواد ترمیمی حتی بعد از قرار گرفتن در حفره دهان باید بدون تغییر بوده و در مقابل استرسهای حرارتی، مکانیکی و شیمیایی محیط دهان مقاوم باشند.

امروزه به علت افزایش تقاضای بلیچینگ دندان، یک ماده ترمیمی ایده ال باید طی فرآیند شیمیایی بلیچ بدون تغییر باقی بماند کاهش سختی سطحی به علت اروژن ماتریکس رزینی میتواند باعث تقویت خشونت سطح ترمیم و کاهش مقاومت سایشی آن شود.

 بیشتر بخوانید : ایمپلنت دندان